Abant bana tahminimden de iyi geldi, bir kere göl-tatili için hava son derece uygun, ne soğuk ne sıcak tam limonata kıvamında. Havanın ılık oluşu göl kenarında yürüyüş yapmayı kolaylaştırıyor. Gölün çevresinde, tam yedi kilometrelik ağaçlarla kaplı harika bir yürüyüş parkuru var. İlk gün yarı yolu bile oflaya poflaya yürüdüm, yolun yarısında faytona binip otele öyle döndüm, şu an hem sabah hem akşam bir tam tur atabiliyorum göl çevresinde. Buradaki otellerin bakıp beslediği, hepsi aşılı ve sağlıklı bir grup sokak köpeği dostum da benimle beraber yürüyor her gün. İçki, kahve, kola falan da yok , arada sırada yediğim sucuk-ekmek de olmasa tam detokstayım diyebileceğim sanki… İşin güzel tarafı burada yürüyüş dışında yapılabilecek başka hiçbir şey yok, güzelliği de şurada, gölün üstüne yerleşip, bütün gün boyunca çay içip kitap okuyup keyif yapabiliyorsunuz. Otellerde internet olması da cabası, lap-topunuz da yanınızdaysa ördekleri falan seyredip, kuş seslerini dinleyerek çalışabiliyorsunuz da… Burası bana iyi geldi nitekim, kisa sürede de dinlendim, toparlandım.
Abant’a tam olarak ne kadar kalacağımı bilmeden, bir nevi plansız-programsız gelmiş olduğum için yanımda yeteri kadar ilaç getirmemişim. İlaçlarımı içmeme lüksüm de olmadığı için, istemeye istemeye, gölün rehavetinden ayrılıp, Bolu’ya Eczane aramaya inmek zorunda kaldım. Keşke gitmek zorunda kalmasaydım, Eczane şehrin merkezinde, en işlek caddesinin üzerindeymiş. Bulmam çok zor olmadı, arabayı park edip indim, klasik bir şehir merkeziydi, uzunca bir cadde üzerinde karşılıklı dükkanlar… İlk girdiğim Eczane’de ilacımı bulamadığım için bütün caddeyi yürümek zorunda kaldım ve inanın içimdeki bütün yaşam enerjisi tükendi. Sokakta neredeyse sadece erkekler vardı, bakımsız, pejmurde, renksiz, asabi bir erkekler güruhu… birkaç tane kadına rastladım, başları önlerinde hızlı hızlı yürüyorlardı, onlar da erkekler gibi gri ve siyah giyinmişlerdi. Bir şehir merkezinde olması gereken canlılık, telaş , heyecan ve devinimden eser yoktu. Sanki birisi gelip, sokakların üstüne “ölü toprağı serpip” kaçıp gitmiş gibiydi. Bütün renkler silinmiş, geriye gri, ruhsuz, mutsuz hayaletler kalmış gibiydi…
Yanlış anlamayın taşrayla ilgili bir derdim yok, zaten olamaz da babamın işi gereği taşrada büyüdüm, benim derdim “yaşamla” . Bir saatliğine bir şehre inip orada gördüklerim üzerinden “genel geçer” tespitler yapıp ”ahkam kesecek” de değilim. Bunlar sadece tanımadığım bir şehrin bana hissettirdikleri. Belki de Bolu hiç de algıladığım gibi bir yer değil, ama dediğim gibi bu benim “algım” ve bu “algı” oluşumunun tabii ki psikolojik temelleri var. “Mahalle baskısı” üst başlığıyla ortaya çıkan, heykellerimizi söken, sanatımızı yasaklayan, sokaktaki yaşamımızı engellemek için sandalyelerimizi kaldıran, parklarda sevgilimizle el ele gezmemize izin vermeyen, içtiğimiz içkiye kafayı takan, sevdiğimiz dizi karakterlerinin ”sanal yaşantılarından” bile rahatsız olup onları zorla evlendiren, ateist olduğumuz için bizi memleketi terketmek zorunda bırakan, yakılarak öldürülen yakınlarımızın yasını tutup, hesabını sorduğumuzda “hak ettiğimiz için bunları yaşadığımızı ” söyleyen ve üstüne üstlük bütün bunları “özgürleşme” ve “normalleşme” adına yaptığını iddia eden bir zihniyet karşısında bende bir “algı” bozukluğu oluşmuşsa eğer, bence bu son derece doğaldır.
“Anadolu şehirlerinde, kasabalarında hayat nasıl yaşanır ” diye bir tez yazacak değilim. Afyon’daki içki yasağı sonrasında okuduğum kadarıyla zaten oralarda “içkili eğlence” diye bir kavram da yok. Olmayan bir şeyin yasaklanmış olması da doğal olarak oranın halkını hiç rahatsız etmiyor. İtiraz eden de rahatsız olan da yine Twitter başındaki bizleriz. İnsanların şu kısacık hayatta yaşamlarını nasıl geçirecekleri sadece kendilerini ilgilendirir. Hesap vereceği “İlahi” bir merciiye gönülden inanan, yaşantısını tamamen “İlahiyat” kuralları içerisinde geçirmek isteyen, dünyevi zevklerden haz almayı kesinlikle kabul etmeyen, haz alanlardan da hoşlanmayan ve onlarla birlikte yaşamak istemeyen bir zihniyetin mevcut olduğunu ve bu zihniyetin bizim ülkemizde “çoğunlukta” olduğunu gayet iyi biliyorum. Yine kendi kişiliğim ve hayat görüşüm dolayısıyla bu insanlara sonuna kadar “saygı ” duyuyorum. Lakin ben artık Mazhar Alanson gibi düşünmüyorum. “Benim hala umudum yok” .
Karısının türbanla kamusal alanda çalışabilmesi için, kızının türbanıyla üniversiteye girebilmesi için, kendimi cansiperhane sokaklara, gösterilere atacağım arkadaşın benim özgürlüklerim için kılını bile kıpırdatmayacağını, hatta kendi “bakış açısı” dışında yer alan hiçbir şeyi “özgürlükler dahilinde” saymayacağı için, yasakları destekleyeceğini, en azından “umursamayacağını” biliyorum artık. ”Biz farklılıklarımızla güzeliz”, “İnsanın kafasının içindeki önemlidir, dışındaki değil” sadece kendileri için geçerli olan romantik sloganlarmış belli ki …
“Sen bu ülkede yaşamıyor musun kardeşim?” diyeceksiniz şimdi bana, haklı olarak. Ben de size “Hayır yaşamıyorum” diyeceğim, ben başka bir ülkede yaşıyorum, isterseniz size biraz benim yaşadığım ülkeden bahsedeyim; Benim yaşadığım ülkede kadınlarla erkekler, hiçbir başka niyetleri olmadan birbirleriyle dostluk-arkadaşlık edebilirler, çocukluklarından beri beraber okuyup, beraber büyüdükleri için birbirlerinden çekinmezler, korkmazlar, birbirlerini baştan çıkarıcı birer “ nesne” olarak değil “insan” olarak görürler.
Bu ülkede kadınlar okullara gider, mezun olur ve ( diğer ülkenin aksine…) çalışırlar. Kadınların ekonomik özgürlüğü vardır, onun için onlar da sokaklarda, hayatın içindedirler.
Çocuk da yaparlar, kariyer de, sanat da …
Tek başlarına tatile de çıkarlar, kız arkadaşlarıyla gece eğlencesine de giderler, kimse onları yadırgamaz, kötü niyetle bakmaz. Kadınlarla erkekler rahatça tanışır, flört eder, canları isterse sevişirler. İlişkileri toplum için değil “kendileri için” yaşadıklarından isterlerse evlenir, istemezlerse bir ömür beraber yaşarlar. Baktılar olmuyor, hayatı mutsuz geçirmektense boşanır, kendilerine yeni hayatlar kurarlar. Kimilerine “tuhaf” gelebilir ama bu ülkede kadınlar farklı eşlerden çocuklar doğurup, renkli-kalabalık aileler bile kurarlar. Kimi kadınlar ise bir babaya bile gerek duymaz, çocuklarını tek başlarına büyütürler.
Bu ülkede “sokak” önemlidir. Hayatın nabzı sokakta atar, insanlar birbirine değer, temas eder konuşur. Bu ülkede “sanat” önemlidir, yaşam alanlarımızda galeriler, müzeler vardır, lokantalarımıza, kafelerimize resimler asarız, elimizden geldiği kadar sanatçılarımızdan bir şeyler satın alırız, alamasak da onları takip eder, saygı duyar, destekleriz. Müzik de önemlidir bizim için, konser salonlarını, caz klüplerini falan hep biz doldururuz. Çoğumuzun okumuş yazmışlığı, kalem tutmuşluğu olduğu için, yeni çıkan kitapları alıp okuruz, mizah dergilerini, gazeteleri takip ederiz. Sinemadan, tiyatrodan, yabancı dizilerden çok hoşlanırız.
Eğlenmeyi severiz, yaşamın tadını çıkartmak bizim için “ayıp” değildir. Rakı sofraları kurup kadınlı-erkekli denize karşı güneşi batırır, bir de utanmadan o sofralarda memleketi kurtarırız. Genellikle fon müziğimiz de “Müzeyyen’dir” . Denizi severiz, sahil kasabalarını da kadınlarımız sere-serpe güneşin altında yatar yazın, akşamları da dekolte elbiseleriyle çıkarlar sahil boyuna, kimse yadırgamaz, kimse dönüp bakmaz.
Farklılıklardan “gerçekten” hoşlanırız, , marjinal yaşayanlarımız da vardır , ateistimiz de, komünistimiz de … Birbirimizin dini inançlarını hiç merak etmeyiz. Benim ülkemde dünya çapında ün yapabilecek nitelikte “gurme” restoranlar açılır, gece hayatı belki de Avrupa’daki pek çok başkentten daha renklidir,
Yoga-meditasyon kamplarımız, detokslarımız-botokslarımız, bloggerlarımız-modacılarımız, eşcinsellerin elele oturabildiği barlarımız-kafelerimiz, şapkalı-papyonlu adamlarımız-ikoncanlarımızla falan yaşayıp gideriz…
Benim ülkemde mesela, Karolin Fişekçi diye bir kadın vardır, güzel, çatlak, marjinal bir kadın sanatçı. Memleketin “Nobel-Ödüllü” “erkek” yazarına kafa tutan, yaşadığı aşkın arkasında duran, cinselliğinden ve cinselliğini sergilemekten korkmayan, nev-i şahsına münhasır bir kadın.. . Ben mesela, Karolin’in topların üzerine oturup “ şuh” pozlar verdiği, twitterda mini elbisesinin altına giydiği file çorabının resmini yayınladığı bir ülkede yaşamak istiyorum…
Daha önce de söylediğim gibi, şu kısacık hayatta herkes yaşam biçimini seçmekte, kendine benzeyenlerle yaşamakta özgürdür, zaten de öyle yaşamalıdır. Benim için “ruhsuz bir hayalet ” olan bir başkası için olması gereken en doğru şeydir. Bütün bunlar “ gerçek demokrasiye” geçiş sürecinin sancıları, “her şey pek bir güzel olacak” diyen liberal arkadaşlarıma hala inanmak istesem de, hızla birbirinden farklılaşan yaşam tarzlarımızın eninde sonunda bir ortak noktada buluşacağını ümit etsem de, içimdeki “endişeli moderni” susturamıyorum. ”Benim olan” herşeyin hızla erozyana uğratıldığını hissediyorum, üzülüyorum, korkuyorum…” Tek isteğimiz uyum içerisinde beraberce yaşamak ” diyenlerin, samimiyetlerinden artık şüphe ediyorum, şüphemin de onların umurlarında bile olmadığını hissediyorum.
Karolin file çorabıyla o topun üzerinde oturabildiği sürece ben de bu ülkenin insanıyım. İndirdiğiniz zaman vatansız kalırım…
Ayşe Deniz
Ulusal Gazete
Yorum Gönder